Zobacz również inne relacje z Egpitu: Długi Weekend w Egipcie (2000) i Kair Nairobi overland (2002)

---

Wstęp

Informacje pochodzą z lipca 1998 roku. Podane ceny mogą uwzględniać zniżki studenckie, z legitymacją ISIC.

Pogoda

Przełom lipca i sierpnia to najgorętszy okres w roku. Rok 1998 był wyjątkowo gorący - temperatury zwykle przekraczały czterdzieści stopni, w Asuanie sięgając rekordowej 55 kreski (więcej...). Na pustyni (w tym w dolinie Nilu) upał nie dawał się aż tak we znaki z powodu braku wilgoci. W obszarach nadmorskich i delcie Nilu stawał się natomiast bardzo uciążliwy. W nocy, temperatury nigdy nie spadały poniżej 30 stopni, nawet na pustyni (z wyłączeniem gór Synaju).

Język

Oficjalnym językiem Egiptu jest arabski. Zawierucha historyczna oraz masowy napływ turystów spowodowały, że również angielski i francuski są miejscowo zrozumiałe.

Wizy

Obecnie (rok 2004) Egipcjanie nie wpuszczają Polaków bez wiz, sześć lat wcześniej możliwe było wykupienie na lotnisku, kosztującego 15 USD znaczka. Nawet wtedy jednak, turysta z plecakiem bez wizy był widokiem rzadkim. Dopełnienie formalności trwało egipskie "one minute", co w rzeczywistości zajęło nam dwie godziny.

Pieniądze

Oficjalnym środkiem płatniczym jest funt egipski (dalej EGP), dzielący się na 100 piastrów. Kurs wymiany względem dolara amerykańskiego oscylował w okolicy 3.30 EGP za 1 USD.

Komunikacja

Poruszanie się pomiędzy miastami jest nieskomplikowane i stosunkowo tanie, prawie o każdej porze dnia można znaleźć transport odjeżdżający w interesującym nas kierunku.

• Autobusy

  Pojazdy oscylują pomiędzy relatywnie wygodnymi autokarami z miejscówkami i klimatyzacją oraz wiekowymi wehikułami bez okien. Nie ma złotego środka - w tych lepszych klimatyzacja mrozi na kość a produkty miejscowej kinematografii gwałcą uszy, w tych gorszych jest gorąco, brudno i ciasno. Bilety kupuje się w okienkach na dworcach autobusowych lub u konduktora.

• Mikrobusy

  Gromadzą się zwykle w okolicach dworców autobusowych, łącząc je z mniejszymi miejscowościami lub dzielnicami miasta. Minibusy poruszają się również tymi samymi szlakami, co autobusy (oprócz tych najdłużej dystansowych) odjeżdżając, gdy pełne. Są tańsze i mniej wygodne niż ich więksi bracia.

• Pikapy

  Komunikacja miejska miasteczek. Łączą różne dzielnice miasta z przystankami komunikacji dalekobieżnej i pobliskimi wioskami.

• Pociągi

  Główna oś egipskiej kolei wiedzie z Aleksandrii, przez Kair do Asuanu. Pozostałe dwie nitki kolei to Aleksandria - Sallum, przez Marsa Matruh oraz Kair - Suez. Pociągi dzielą się na trzy klasy. Pierwsza, najlepsza, to przestronne, klimatyzowane wagony z rozkładanymi fotelami. Druga klasa jest podobna, ale fotele są mniejsze i gęściej ustawione, ponadto istnieje klasa druga bez klimatyzacji. Najtańsza, teoretycznie niedostępna turystom jest klasa trzecia, gdzie nie ma okien, światła, a szczęściarze mogą liczyć na miejsce na drewnianej ławce lub półce bagażowej (reszta stoi lub jedzie uczepiona na zewnątrz wagonu).

Zagrożenia

Lata 90-te obfitowały w zamachy terrorystyczne wymierzone w rząd Egiptu oraz jego główne źródło finansowania - turystów. Kulminacyjnym momentem był zamach w Hatshepshut, w którym zginęło kilkudziesięciu Europejczyków. Nasza wizyta nastąpiła niespełna dwa lata po tym wydarzeniu. Od tego czasu rząd doszedł do swoistej ugody z islamską opozycją a turystów strzegą wzmocnione oddziały wyspecjalizowanych oddziałów policji.
Zagrożenie drobną przestępczością było niewielkie i właściwie ograniczone do dużych ośrodków miejskich oraz miejsc masowo wizytowanych przez turystów.

Hotele

Najtańsze miejsca noclegowe mogą być jednymi z najgorszych doświadczeń podróżniczych w Egipcie. Oprócz łóżka i wentylatora można dostać bowiem gratis pluskwy, karaluchy, mrówki a nawet skorpiona. Z drugiej strony, ceny są rzeczywiście niskie a czasami zdarzają się sympatyczne wyjątki.

Jedzenie i zakupy

Trzema filarami egipskiej, taniej kuchni są: chleb pita, kuszari i felafel. Chleba pita przedstawiać nikomu chyba nie trzeba, felafala warto przypomnieć. Są to głęboko wysmażone kulki z utartej ciecierzycy. Kuszari z kolei, to specyficzny dla Egiptu delikates - wypełniacz składający się z wymieszanego ryżu, makaronu, fasoli, smażonej cebuli i innych, mniej znaczących składników. Kuszari jest najtańszym posiłkiem, jaki można kupić na ulicy.
Opisu efektów pracy miejscowych browarów nie zamieszczam, gdyż nasz budżet pozwalał pić tylko wodę.

• Ceny

  Woda 1.5 l - od 1.30 do 2.00 EGP; bułeczka "paluch" - 0.20 EGP; felafel w połowie chleba pita - od 0.25 do 0.50 EGP (ceny z ulicy); duże kuszari - 2 EGP; zestaw obiadowy (zupa, ryż, pół kurczaka, fasola, ziemniaki, sałatka, chleb) - 4.50 EGP; mała szisza (fajka wodan) - 10 EGP.

---

Kair

Ta niemal dwudziestomilionowa metropolia, przytłacza wielkością, chaosem i spalinami. Po krótkim czasie, Kair da się jednak oswoić, a nawet polubić. Przedtem jednak trzeba nauczyć się ignorowania miejscowych cwaniaczków, hałasu oraz przechodzenia przez ulicę.
Z atrakcji turystycznych największą (poza piramidami), wydaje się być islamska część miasta, tzw. Islamic Cairo, z licznymi meczetami, cytadelą (otwarta tylko do 17:00) oraz bazarem Khan al-Khalili. Doskonałą panoramę okolic zapewnia "zamknięty" dla odwiedzających meczet al-Barquq. Pilnujący zabytku strażnik dorabia do państwowej pensji przymykając oko na przepisy (3 EGP utargowane z 30). Tuż dalej znajduje się Umarłe Miasto - cmentarz zamieszkały przez najuboższych Kairczyków.
W centrum miasta, nad Nilem, w Muzeum Egipskim można obejrzeć tysiące eksponatów z bogatej historii Egiptu, w tym robiącą największe moim zdaniem wrażenie maskę Tutenkhamona. Wstęp kosztował 10 EGP. Mniej więcej w tej samej części miasta, na wyspie Gezira wznosi się wieża Cairo Tower, z której szczytu widać rzekomo panoramę miasta (cóż z tego, gdy wstęp kosztował aż 21 EGP!).
Transport publiczny w kierunku piramid w Gizie odjeżdża z Midan Tahrir, sprzed gmachu Mogamma. Pod same piramidy jeździ autobus nr 997 za 0.25 EGP lub mikrobus nr 83 za 0.50 EGP. Jazda trwa prawie godzinę. Na miejscu, turystów wychwytują od razu właściciele wielbłądów, którzy użyją szeregu kłamliwych argumentów by przekonać o konieczności wynajęcia zwierzęcia. Myśmy ugięli się płacąc 35 EGP od osoby za dwugodzinną przejażdżkę. W rzeczywistości nie ma potrzeby wspomagania się wielbłądem - cały teren da się zobaczyć w przeciągu godziny, na piechotę. Wejście do środka każdej z piramid kosztował 5 EGP, w środku nie ma nic specjalnego do oglądania.

• Lotnisko

  Lądowaliśmy na tzw. starym terminalu. Kantory wymiany walut znajdują się, o dziwo, przed bramkami ostatecznej kontroli paszportowej, po wyjściu nie ma już nic. Najtańsze autobusy do centrum Kairu pojawiają się dopiero o piątej rano, nie niepokojeni przez nikogo przeczekaliśmy ten czas na zewnątrz, na przystanku. Przejazd pod stację kolejową Ramses kosztował 0.25 EGP. Za taksówkę zapłacilibyśmy 5 EGP - tyle udało nam się w wolnym czasie wytargować.

• Hotele

  Najtańszym miejscem, jaki znaleźliśmy w ówczesnym przewodniku był Tawfikia Hotel, w bocznej uliczce o podobnej nazwie przy Midan Orabi. Długo szukaliśmy tego miejsca, w razie czego można się rozejrzeć za hotelami Venice lub Sultan, które znajdują się w tej samej klatce schodowej. Hotel Tawfikia jest na ostatnim, szóstym piętrze. Łóżko w siedmioosobowej sali kosztowało 5 EGP - łazienki na korytarzu, na suficie hałaśliwy, choć skuteczny wentylator (więcej...).

• Komunikacja

  Bilety "turystyczne" na pociągi II klasy do Asuanu są wykupywane hurtowo przez koników z tygodniowym wyprzedzeniem. Za bilety na pociągi odjeżdżające nazajutrz, żądali oni po 45 EGP. Bilety pierwszej klasy na ten sam pociąg były jednak dostępne w dworcowym okienku za 41 EGP. Trzecia klasa była dla turystów niedostępna.
  Bezpośrednie pociągi do Marsa Matruh odjeżdżały o 6:30 i 22:00. Alternatywą był przejazd z przesiadką w Aleksandrii. Minibus do Aleksandrii z okolic dworca kolejowego Ramses kosztował 10 EGP, jazda trwała 2 godziny. Wylądowaliśmy nie w centrum miasta, ale na położonym na zachodnim brzegu miasta terminalu autobusowym.

Asuan

Na południe od Asuanu jest już tylko Jezioro Nassera, Abu Simbel oraz Sudan. Tutaj też kończy się nitka kolei z Kairu (końcowa stacja - Sadd al-Ali - jest tuż obok Wielkiej Tamy). Miasteczko za dnia jest stolicą spiekoty, po zmroku zaś zmienia się w żywe, egzotyczne miasto, z jednym z ciekawszych bazarów Egiptu przy Sharia as-Souk. Asuan jest przesiąknięty charakterem pustyni, która wdziera się wysokimi wydmami, sięgającymi zachodniego brzegu Nilu.
W samym Asuanie i najbliższej okolicy znajduje się wiele atrakcji, które mogą zatrzymać przyjezdnego na dłuższy czas. Jest to również punkt startowy do Abu Simbel, które w czasie, gdy tam byliśmy było niestety dostępne jedynie drogą powietrzną (rzekome zagrożenie terrorystyczne).
Pierwszy dzień rozpoczęliśmy długimi targami o felukę (miejscowa łódź z żaglem), którą ostatecznie wynajęliśmy na 2 godziny uzgadniając kwotę 15 EGP. Przez ten czas odwiedziliśmy Wyspę Kitchener'a, postawiliśmy nogę na zachodnim brzegu, zahaczyliśmy o zamieszkałą głównie przez czarnoskórych Nubijczyków Wyspę Elefantynę oraz pluskaliśmy się w Nilu.
Resztę dnia poświęciliśmy na próbę dotarcia stopem do świątyni Philae, co nam się w końcu udało łapiąc taksówkę za 8 EGP, ale dotarliśmy tam, gdy już nie wpuszczano turystów (po 17:00).

• Hotele

  Najtańszy nocleg znaleźliśmy w hotelu Marwa - 4 EGP za łóżko, w czteroosobowej sali. W pokoju była hałaśliwa acz sprawna klimatyzacja oraz wiatrak. Spartańska łazienka z gorącą wodą (wyłącznie) na korytarzu.

• Komunikacja

  Od 1997 roku, przez kilka lat droga lądowa z Asuanu do Abu Simbel była dla obcokrajowców zamknięta - ci, którzy próbowali, nawet przebierając się za miejscowych, byli wyłapywani na którymś z trzech czekpoint'ów po drodze. Przelot w dwie strony kosztował zaś 86 USD plus koszt taksówek z/na lotnisko. W drodze długich poszukiwań i negocjacji udało nam się jednak nakłonić taksówkarza, by zawiózł nas tam za równe 100 USD (podzielone na siedmiu pasażerów, płatne po udanym powrocie). Niestety, o umówionej porze, o piątej nad ranem, jegomość po prostu się nie zjawił, wystawiając nas wraz z pozostałymi pięcioma osobami, które udało nam się namówić, do wiatru.
  Pociągi na północ, w kierunku Kairu, którymi mogli poruszać się turyści odjeżdżały o 5:00 i 8:30 rano. Autobusy teoretycznie były niedostępne wcale, z kupnem biletu nie było jednak problemu i za 7.50 EGP, o 7:00 rano wyruszyliśmy do Luksoru. Jazda trwała 4 godziny.

Luksor

Na stosunkowo niewielkim obszarze wokół Luksoru oraz w samym miasteczku, mieści się zaskakująco dużo historycznych miejsc, w tym te najznamienitsze: Teby, Dolina Królów oraz Karnak. Nagromadzenie zabytków jest tak duże, że zobaczenie wszystkiego zmierza ku kategorii wyczynu, gdyż przyjemność oglądania kolejnych ruin szybko maleje z czasem.
W samym centrum miasta, nad Nilem, znajduje się najłatwiej dostępna atrakcja - Świątynia Luksor. Ponieważ wszystko, oprócz wnętrz, widać zza płotu, nie kupowaliśmy biletów wstępu. Świątynia najbardziej ciekawie prezentuje się po zmroku, spowita w świetle jupiterów.

Po drugiej stronie rzeki, na Zachodnim Brzegu, są najciekawsze atrakcje. By się doń dostać najszybciej jest przeprawić się lokalnym promem (2 EGP od osoby; miejscowi właściciele motorówek oferują przejazd za tyle samo). Od przystani promowej do budki z biletami jest kilka kilometrów, skąd kolejnych kilka dzieli ją od Doliny Królów. Zamierzaliśmy zwiedzić wszystko na piechotę, postawa ta była jednak doskonałym narzędziem przetargowym i uparci taksówkarze nie wiedząc jak nas rozgryźć podwozili nas za pieniądze, które podsumowując były mniejsze, niż gdybyśmy mieli je przeznaczyć np. na wypożyczenie rowerów. Najpierw za 1 EGP podjechaliśmy kupić bilety. Z legitymacją ISIC zapłaciliśmy 10 EGP za Dolinę Królów, 6 EGP za Ramesseum i 6 EGP za Hatshepsut. Bilety można kupić tylko tutaj, więc z góry trzeba zaplanować trasę. Kolejna taksówka, za 1.50 EGP od osoby, dowiozła nas do Doliny Królów. Dolina jest niewątpliwie największą atrakcją Zachodniego Brzegu. Groby ulokowane są wzdłuż głębokiego wąwozu, w pustynnej, jałowej scenerii. Najciekawszy należał (jeśli można tak się wyrazić) do Tuthmosisa III, pozostałe dwa (bilet upoważnia do obejrzenia tylko trzech, z wyłączeniem Tutenkhamona, za którego płaci się oddzielnie) nie zrobiły już takiego wrażenia. Wracając można pójść górą, na skróty, do świątyni Hatshepsut. Myśmy nie znając tej możliwości udali się tam kolejną taksówką, za 2 EGP. Z Hatshepsut jak z piramidami w Gizie - im z dalsza się je widzi, tym wydają się być okazalsze. Dalej kontynuowaliśmy na piechotę do Ramesseum, skąd na przełaj, przez uprawy trzciny cukrowej, doszliśmy do Kolosów Memnona, skąd za 0.50 EGP dojechaliśmy taksówką z powrotem do promu.

• Hotele

  Dawnymi czasy możliwe było załatwienie darmowego noclegu pod sklepem wolnocłowym. Przedsiębiorczy Egipcjanie wykorzystywali różnice w cenach alkoholi i papierosów - sklep sprzedawał te towary tylko za okazaniem paszportu. Za przysługę można było skorzystać z oferty noclegu. Obecnie bezcłowych zakupów można dokonywać tylko do 24 godzin po przylocie.

• Komunikacja

  Autobus z Asuanu wysadził nas na przedmieściach Luksoru, przy głównej drodze do Kairu, skąd za kilka piastrów dostaliśmy się pikapem do centrum. Autobusy przejeżdżające przez sam Luksor zatrzymują się na dworcu w centrum, obok Świątyni Luksor.
  Dalszy transport na północ (za wyjątkiem drogi wybrzeżem Morza Czerwonego, przez Hurghadę), był ograniczony wymogiem podróżowania w konwoju. Te odjeżdżały tylko o 20:00, kierowcy autobusów i mikrobusów odjeżdżających o innych godzinach nie chcieli zabrać turystów na pokład, więc zdecydowaliśmy się jechać koleją. Pociąg do Qeny odjeżdżał o 21:30, nie chciano nam sprzedać jednak biletów, zasłaniając się ograniczeniami bezpieczeństwa. Wsiedliśmy jednak do wagonu bez biletów, licząc, że nikt nas nie wygoni a bilety kupimy u konduktora. Tak też się stało, bilety w drugiej klasie z klimatyzacją kosztowały po 12 EGP.

Qena

Miasto na rozdrożu dróg - prowadzącej wzdłuż Nilu oraz drogi na wybrzeże, do Hurghady. Przyjeżdżając po zmroku, zastaliśmy Qenę w godzinie szczytu, gdy niemal wszyscy wychodzą na ulicę po letargu w spiekocie dnia.
Naszym celem była rzekomo bardzo dobrze zakonserwowana pustynią świątynia w Dendarze. Świątynia znajduje się około 4 km od granic miasta i mostu na Nilu, z centrum Qeny jest to spory szmat drogi. Tuż za mostem zatrzymali nas żołnierze, zakazując dalszego marszu, ale oferując w zamian podrzucenie nas do celu w policyjnym pikapie, z uzbrojoną eskortą. Świątynia okazała się małą perełką, z dobrze zachowanymi elementami architektury i fajnymi widokami z jej szczytu. Do szczegółowego spenetrowania niektórych pomieszczeń potrzebna była latarka.
Wracając, znowu skorzystaliśmy z przymusowego przejazdu na kamizelkach kuloodpornych. Policjanci chcieli się nas jak najszybciej pozbyć, wywożąc wprost na dworzec. Uparli się również, że odwiozą nas do odległego o sto metrów hotelu, a jak przyjdzie pora odjazdu wrócą i odstawią nas pod sam autobus.

• Hotele

  Tanie hotele mieszczą się wzdłuż głównej ulicy, prowadzącej prostopadle od dworca kolejowego, Sharia al-Gomhurriya. Najpierw skierowaliśmy kroki do Cleopatra Hotel, gdzie duży, dwuosobowy pokój kosztował zaledwie 2.50 EGP. Przygnębiająca, ciemnobrunatna aranżacja wnętrz, wszechobecny smród zepsutej ryby oraz mieszkający pod łóżkiem hotelowy skorpion skłonił nas jednak do opuszczenia tego miejsca (więcej...). Ostatecznie zatrzymaliśmy się w El Fath Hotel, gdzie nieco lepszy standard pokoju dwuosobowego kosztował 10 EGP. Na noc, buty woleliśmy jednak postawić na stole...

• Komunikacja

  Po południu były tylko dwie oficjalne możliwości wydostania się z Qeny do Kairu. Albo pociągiem o północy, albo autobusem o 18:00, przez Hurghadę i Suez. Pozostałe połączenia były zastrzeżone tylko dla miejscowych. Eskortujący nas policjanci mieli zjawić się o 17:30 w hotelu, by odstawić nas do drzwi autobusu. Ponieważ jednak nie przyjechali, udaliśmy się na miejsce sami, gdzie chyłkiem wskoczyliśmy do autobusu jadącego bezpośrednio do Kairu, trasą wzdłuż Nilu. Zza zasłonek obserwowaliśmy, jak spóźnieni policjanci o nas wypytywali, ale poczciwi Egipcjanie nas nie wydali. W Kairze byliśmy po około 10 godzinach jazdy.

Aleksandria

(czyt. al-iskinderija). Druga pod względem wielkości metropolia Egiptu (ponad 3 miliony mieszkańców). Położona na wybrzeżu Morza Śródziemnego może przytłaczać swoją wielkością bardziej niż Kair (właściwie rzecz ujmując to rozciągłością wzdłuż wybrzeża). Przejeżdżaliśmy przez Aleksandrię dwa razy, traktując ją jako przystanek w dalszej drodze. W mieście nie ma wiele do oglądania a plaża jest kamienista i brudna.

• Komunikacja

  Najwięcej transportu kołowego na zachód, w stronę granicy z Libią, odjeżdża z terminala autobusowego, położonego na zachodnich przedmieściach Aleksandrii. Mikrobus do Marsa Matruh kosztował 15 EGP, tyle samo najtańszy duży autobus bezpośrednio do Oazy Siwa. Jazda do Siwy trwała 8 godzin.
  Bezpośredniego transportu do Suezu nie było. Bilet na pociąg trzeciej klasy kosztował 1.20 EGP. By go dostać należało przebić się przez chaotyczny tłum przed kasą a następnie przeprowadzić szturm na sam pociąg (więcej...). Miejsc było mało i niektórzy decydowali się na jazdę na zewnątrz - uczepieni tylnej części wagonu, bądź na dachu.

Oaza Siwa

Oaza na Pustyni Zachodniej, oddalona zaledwie 50 km od granic Libii i około 300 km od wybrzeża Morza Śródziemnego. Droga z Marsa Matruh wiedzie płaską, monotonną pustynią, gdzie prostą linię horyzontu mącą jedynie zagubione wielbłądy oraz wzgórza tuż przed oazą.
Siwę zamieszkuje ją około piętnastu tysięcy mieszkańców, utrzymujących się z uprawy oliwek, daktyli a ostatnio również turystów. Centrum oazy wyznacza wyglądająca niczym gigantyczna termitiera, forteca Shali. Widok z jej szczytu pozwala zorientować się w topografii okolic.
Droga z centrum na zachód wiedzie groblą na malutką wysepkę Fantasy Island, w której centrum mieści się otoczone cembrowiną źródełko. Miejscowi chłopcy ochoczo wskakują wody, choć mętna woda nie zachęca do kąpieli. Na Fantasy Island rośnie bodaj najsłynniejsza palma Egiptu - pochylona nad taflą słonego jeziora, zanęca turystę do zrobienia sobie zdjęcia.

Po wschodniej stronie oazy Siwa jest kilka kolejnych atrakcji - wyrocznia Aleksandra, ruiny świątyni Amona oraz Źródło Kleopatry z krystalicznie czystą, chłodną wodą.

• Hotele

  Zatrzymaliśmy się w Yousef Hotel, w samym centrum miasteczka. Nocleg w czystym, dwuosobowym pokoju z wentylatorem, bez łazienki kosztował 5 EGP. Na miejscu wypożyczyliśmy rowery, 2.50 EGP za pół dnia.

• Komunikacja

  Przed południem można się wydostać z Siwy dwoma autobusami, o 7:00 i 10:00 (oba jadą do Aleksandrii), bilety warto zakupić jak najwcześniej, bo potencjalnych pasażerów jest więcej niż miejsc. Autobus o 10:00 miał klimatyzację i był droższy - 25 EGP (15 o 7:00).

Suez

Kolejny punkt przesiadkowy na trasie. W Suezie znaleźliśmy się o trzeciej w nocy, przywitani przez suchy, gorący wiatr oraz tuziny baraszkujących w rynsztoku szczurów. Za dnia wizerunek miasta jest niewiele lepszy, jedynym urozmaiceniem kurzu egipskiej ulicy są sylwetki statków, gdzieś w oddali wchodzące do kanału. Aby zobaczyć Kanał Sueski z bliska, trzeba podejść z centrum Suezu kilka kilometrów na południowy-wschód. Używanie aparatu fotograficznego w bezpośrednich okolicach kanału jest zabronione pod rygorem utraty filmu.

• Hotele

  Korzystając ze wskazówek miejscowych, skorzystaliśmy z usług Chaheen Hotel, nieopodal poczty. Standard pokoju był typowy dla tanich egipskich hoteli (czytaj: bardzo niski).

• Komunikacja

  . Suez jest dobrym punktem przesiadkowym do miejscowości położonych na Półwyspie Synaj. Autobus do St. Katherine, pod masywem góry Synaj odjeżdża około 13:00. Planując trekking na szczyt, dobrze jest wysiąść na skrzyżowaniu, kilka kilometrów przed St. Katherine (droga na lewo prowadzi do klasztoru).

Góra Synaj

Z 2.285 mnpm, Góra Synaj jest drugim pod względem wysokości szczytem Egiptu, ustępując jedynie sąsiedniej Świętej Katarzynie (2.642 mnpm). U jej podnóża znajduje się grekoprawosławny Klasztor Św. Katarzyny, który wraz z samą górą jest celem pielgrzymek chrześcijan. Cztery kilometry od klasztoru leży wioska Al-Milga, gdzie kończą bieg autobusy, jest kilka hoteli i knajpek.

Dwa oficjalne szlaki na szczyt Góry Synaj zaczynają się tuż za klasztorem. Pierwszy z nich nazywany jest Camel Route, drugi to wykute onegdaj przez pokutującego mnicha w skale stopnie. Oba, wbrew fałszywym informacjom udzielanym przez miejscowych przewodników pod klasztorem, nie wymagają ich pomocy w odnalezieniu drogi. Wystarczy podążać główną ścieżką. Szlak "wielbłądzi" jest dłuższy i łagodniejszy w podejściu, zaczyna się niejako przedłużeniem głównej drogi (stojąc twarzą zwróconą do klasztoru trzeba iść w lewo). Ścieżka do skalnych stopni wiedzie zaś wzdłuż wschodniego muru klasztoru (z lewej strony). Oba szlaki łączą się na kilkaset metrów przed szczytem. Wchodziliśmy po zmroku szlakiem wielbłądzim, oświetlając drogę latarkami.
Na szczycie stoi mały klasztor oraz dwie kafeterie, gdzie za duże pieniądze można napić się coli albo herbaty. Kafeterie oferują również kilka miejsc noclegowych pod dachem (5 EGP) oraz wypożyczają ciepłe koce (kolejne 5 EGP). Za darmo można przenocować pod gołym niebem, znajdując kawałek płaskiego miejsca w pobliżu. Noc może być zimna, zwłaszcza w połączeniu z porywistym wiatrem.
O poranku, na kilka kwadransów przed wschodem słońca, na górę wchodzą rzesze turystów, w większości Włochów, którzy obsiadają okoliczne skały jak pingwiny na Spitzbergenie (znający charakter tego narodu nie powinni się martwić o pobudkę). Wschód słońca jest niezwykle barwnym, ciepłym spektaklem barw, budzących się z szarości nagich skał. Zaraz gdy słońce wstanie ponad horyzont, Włosi wracają z powrotem, blokując szlak - dobrze jest odczekać z pół godziny albo wracać mniej popularnym (ale i mniej ciekawym) szlakiem wielbłądzim.

• Komunikacja

  Z Góry Synaj zamierzaliśmy przedostać się do Nuweiby. Ze skrzyżowania w Al-Milga, na rozdrożu dróg prowadzących pod klasztor i do wsi zaczęliśmy łapać stopa. Prywatnych aut w ogóle nie było, ale szybko udało nam się zejść z ceną minibusa z 30 do 15 EGP od osoby.

Z Nuweiby do Jordanii

Port położony jest kilka kilometrów na południe od centrum miasta, w jego obrębie można znaleźć kilka kantorów i tanich knajpek. Najtańszy bilet do Akaby kosztował 32 USD (pokład), a za tzw. speed boat 42 USD w jedną stronę (płatne wyłącznie w twardej walucie). Zwykły statek płynie pięć godzin, szybki - dwie. Procedury graniczne nie są skomplikowane, ale trzeba przebrnąć przez chaos kilku kolejek. Wizę jordańską załatwia się już na promie, zostawiając na jakiś czas paszporty u urzędnika.